Το εσωτερικό μας παιδί είναι ο εαυτός μας στην παιδική ηλικία. Κρύβεται μέσα μας όσο κι αν μεγαλώσαμε. Το φέρνουμε πάντα μαζί μας.
Ως παιδιά μεγαλώσαμε μέσα σε οικογένειες και ήρθαμε σε επαφή με τα πιστεύω των γονιών μας, των δασκάλων μας, των κοντινών μας ανθρώπων. Ίσως κάποιοι από εμάς γαλουχηθήκαμε με τις πεποιθήσεις των σημαντικών άλλων και βαθύτατα προσδιοριστήκαμε από εκείνους.
Μεγαλώσαμε μέσα σε περιβάλλοντα που καλλιεργούν πεποιθήσεις για το πώς θα έπρεπε να είμαστε ώστε να γίνουμε αποδεκτοί. Επικρατούσαν συγκεκριμένες ιδέες για τη ζωή και για τον κόσμο. Υπήρχαν παιδαγωγικές μέθοδοι σύμφωνα με τις οποίες μας μεγάλωσαν. Σε κάθε οικογένεια υπήρχε συγκεκριμένος κώδικας επικοινωνίας, συναισθηματικής, νοητικής και λεκτικής, ή κάποτε επικρατούσε απομόνωση και σιωπή.
Πώς τα βιώνει αυτά ένα παιδί; Πόσο πολύ επηρεάζεται; Πόσο πολύ οι επικρατούσες πεποιθήσεις, η ύπαρξη ή ανυπαρξία συναισθηματικής επικοινωνίας, η ίδια η στάση των γονιών απέναντι στον εαυτό τους και τη ζωή επηρεάζουν ένα παιδί;
Πόσο πολύ η γνώμη που διαμορφώνει για τον εαυτό του ένα παιδί μέσα από όλα αυτά καθορίζει τη ζωή του ως ενηλίκου; Πόσο οι πεποιθήσεις των παιδικών μας χρόνων επηρεάζουν τις σχέσεις μας με τον εαυτό μας, το σύντροφό μας, το παιδί μας, τους αγαπημένους μας ανθρώπους; Πόσο πολύ κουβαλάμε μέσα μας το εσωτερικό μας παιδί ; Του μιλάμε; Τo λαμβάνουμε υπόψη μας; Μεγάλο μέρος των δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος ως ενήλικος έχει να κάνει με την εικόνα που διαμόρφωσε για τον εαυτό του στην παιδική του ηλικία. Ο τρόπος που μεγαλώνουμε ως παιδιά και ως έφηβοι, είναι θεμελιώδης για το πώς είμαστε στο παρόν. Γυρίζουμε στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας, το ανακαλύπτουμε και βελτιώνουμε τις συνθήκες του.
Βασίζω, λοιπόν, τη θεραπεία μου στην ενδυνάμωση του εσωτερικού παιδιού. Υποστηρίζουμε, ενθαρρύνουμε, δημιουργούμε μαζί νέες εικόνες και νέες ευκαιρίες για το εσωτερικό μας παιδί.