Όλα άρχισαν από τα παραμύθια, όχι από ένα παραμύθι αλλά από πολλά. Θα σας εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.
Σήμερα με επισκέφτηκε στο γραφείο μια όμορφη γυναίκα με μπλέ μάτια και καστανά μαλλιά γύρω στα 45. Ήταν στενοχωρημένη και φανερά πτοημένη. Η σχέση με τον άνδρα της περνάει μια μεγάλη δοκιμασία και η ίδια αισθάνεται να καταρρέει. Είναι μια γυναίκα έξυπνη, που από τότε που παντρέυτηκε αφοσιώθηκε στην οικογένειά της. Δεν σπόυδασε, γιατί έπρεπε από πολύ νέα να δουλέψει για να βοηθήσει την μητέρα της. Ομως είχε πολλά ταλέντα, πολλές ευαισθησίες και πολλά όνειρα για τη ζωή της.
Παντρεύτηκε, γιατί ήθελε να έχει δίπλα της έναν άνθρωπο να την καταλαβαίνει και να την στηρίζει. Όταν απέκτησε τα δύο της παιδιά, άρχισε σταδιακά να εγκαταλείπει τα δικά της προσωπικά όνειρα. Αρχισε να δουλεύει λιγότερο, έβγαζε λίγα χρήματα και το βασικό της ενδιαφέρον ήταν τα παιδιά, οι εξωσχολικές τους δραστηριότητες, το ζεστό φαγητό κτλ.
Ο άνδρας της από την άλλη, ήταν σε μία δουλειά με πολλές απαιτήσεις. Εξελίχθηκε, πήρε προαγωγή, αυξήθηκε το ωράριό του και ο μισθός του και άρχισε να στηρίζει σχεδόν αποκλειστικά το σπίτι οικονομικά. Κάπου στην πορεία της ζωής τους άρχισαν οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις. Ο χρόνος που είχαν μεταξύ τους ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Κάπου άρχισαν να απογοητεύονται και να απομονώνονται. Η ρήξη δεν άρχισε να έρθει με την μορφή της απιστίας.
Αυτή η συνεδρία με έβαλε σε σκέψεις. Συνειδητοποίησα ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που με επισκέπτονται είναι γυναίκες απογοητευμένες από τις σχέσεις. Όλες, χωρίς υπερβολή είναι γυναίκες έξυπνες, δραστήριες, με πολύ καλές σπουδές οι περισσότερες. Δουλεύουν, φροντίζουν τα παιδιά τους, στηρίζουν τον άνδρα τους, συνήθως αναλαμβάνουν να λύσουν και τα δικά του προβλήματα. Προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των άλλων, κρατάνε τις ισορροπίες και διαχειρίζονται τα θέματα πάσης φύσης που προκύπτουν.
Σε όλες ξεφεύγει κάτι και είναι το ίδιο. Καμία δεν αξιολογεί θετικά τον εαυτό της. Καμία δεν εμπιστεύεται τον εαυτό της. Καμία δεν θεωρεί τον άνδρα της τυχερό που είναι μαζί της. Καμία δεν βάζει τον εαυτό της σε προτεραιότητα. Καμία δεν αφουγκράζεται τις ανάγκες της. Όλες θεωρούν ότι χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ για να τις αγαπήσει, να τις αποδεχτεί και να τις σεβαστεί ο άλλος. Θωρούν αυτονόητο να κάνουν υποχωρήσεις και να εγκαταλείπουν τα όνειρά τους.
Στο σημείο αυτό μπαίνουν τα παραμύθια. Σε πόσα παραμύθια η γυναίκα πριγκήπισσα περιμένει τον άνδρα βασιλόπουλο να την σώσει; Η ωραία κοιμωμένη, η Χιονάτη, η Ραπουνζέλ, η Σταχτοπούτα και πολλές άλλες ηρωίδες περίμεναν το βασιλόπουλο να δώσει λύση στη ζωή τους. Καμία δεν στάθηκε στα πόδια της , δεν μπήκε σε αντιπαράθεση, δεν πάλεψε για το μέλλον της. Καμία δεν έγινε η λύση του εαυτού της.
Έτσι, λοιπόν, οι γυναίκες μάθαμε από παιδιά ακόμα ότι δεν είμαστε ίσες γιατί εμείς δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε μια βαθιά και ουσιαστική σχέση όταν εμείς οι ίδιες δεν αξιολογούμε πραγματικά τον εαυτό μας;
Όταν κάθομαι στην καρέκλα του θεραπευτή και έχω μπροστά μου μια τέτοια γυναίκα, σκέφτομαι: μακάρι να έβλεπε τον εαυτό της με τα μάτια της αλήθειας και όχι έτσι όπως συνήθισε μέσα από την παράδοση. Όταν αρχίσει να το κάνει τότε θα δημιουργήσει σχέσεις ισότιμες και ουσιαστικές.