Ίσως τελικά νιώσουμε ότι η εκδήλωση του θυμού δεν είναι βοηθητική ενέργεια για τον άνθρωπο, αλλά αντίθετα είναι ένα συναίσθημα που μας συρρικνώνει και μας οδηγεί σε επίπονες επιλογές.
Όταν ο άνθρωπος αισθάνεται ότι μπορεί να αξιοποιήσει θετικά τον πόνο, φεύγει από τη θέση του θύματος. Επιλέγει συνειδητά να γίνει δημιουργός της ζωής, των εμπειριών, των σχέσεων με τους σημαντικούς άλλους.
Η επιστήμη της ψυχολογίας θεωρεί, επίσης, ότι ο φόβος είναι μια φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση. Ο φόβος, λ.χ. για επιβίωση είναι κατανοητός, ειδικά σε μια εποχή με τόσες δυσκολίες.
Πόσο, όμως, επιτρέπουμε στο φόβο να μας κατακλύζει, να μας κατευθύνει και να μας αδρανοποιεί; Υπάρχει η μαζική συνείδηση που καλλιεργεί τον φόβο, ενισχύει την πεποίθηση ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή και δεν μας προτείνει λύση. Έτσι οι φόβοι του ανθρώπου ενισχύονται και μεγαλώνουν.
Είναι όμως έτσι;
Θα μπορούσε άραγε ο άνθρωπος να δημιουργήσει μια γερή και ουσιαστική ψυχολογική βάση;
Θα είχε τη δυνατότητα να γίνει ο ίδιος η λύση του εαυτού του;
Υπάρχουν, ευτυχώς, άνθρωποι που αντιστέκονται στη μαζική πεποίθηση και είναι ανοιχτοί να δουν τις επιλογές και τις εναλλακτικές που έχουν. Πώς θα ήταν αν ερχόμασταν αντιμέτωποι με τους φόβους μας, όχι απλά για να τους γνωρίσουμε αλλά για να τους αντιμετωπίσουμε; Να τους νιώσουμε και να επιλέξουμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς.
Ο φόβος αποθαρρύνει τον άνθρωπο από τα όνειρά του, τον απομακρύνει από τις βαθύτερες επιθυμίες της καρδιάς του και του αφαιρεί το πάθος για μια πνευματικά, συναισθηματικά, νοητικά ποιοτική ζωή. Υπάρχουν πεποιθήσεις που τροφοδοτούν τον φόβο. Αν αλλάζαμε τις πεποιθήσεις αυτές; Αν επιλέγαμε συνειδητά να ζήσουμε χωρίς φόβο; Αν επιλέγαμε συνειδητά να ενδυναμώσουμε τον εαυτό μας και να εξελιξουμε τις ικανότητές μας; Τότε ο φόβος δεν θα είχε θέση ακόμα και στην πιο δύσκολη εποχή.
Πώς μπορεί κανείς να έχει μια καλή σχέση με τους άλλους αν δεν φροντίσει να δημιουργήσει μια καλή σχέση με τον εαυτό του;
Η επιστήμη της ψυχολογίας θεωρεί ότι ο ψυχικός πόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Η ψυχολογία βοηθάει τους ανθρώπους να δουν τη δυσκολία, να την καταλάβουν και να την εξηγήσουν.
Τους κινητοποιεί ώστε να εδραιώσουν καλές σχέσεις. Συχνά οι άνθρωποι περιμένουν την αποδοχή, την επιβράβευση και την ενθάρρυνση από τους άλλους.
Το θέμα, όμως, στην πραγματικότητα είναι πόσο εμείς οι ίδιοι αποδεχόμαστε και αγαπάμε τον εαυτό μας.
Πώς μπορεί κανείς να έχει μια καλή σχέση με τους άλλους αν δεν φροντίσει να δημιουργήσει μια καλή σχέση με τον εαυτό του;
Συχνά περιμένουμε να μας δώσουν ό,τι έχουμε στερηθεί, με αποτέλεσμα να έχουμε πολλές προσδοκίες από τους άλλους. Πώς θα ήταν αν αυτές τις προσδοκίες τις είχαμε από τον εαυτό μας και απλά αποδεχόμασταν τον άλλον όπως είναι; Πώς θα ήταν αν αναλαμβάναμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας;
Αν αξιοποιούσαμε τη δυσκολία μας μαθαίνοντας κάτι για τον εαυτό μας; Αν δείχναμε και δίναμε φροντίδα στον εαυτό μας; Ας σκεφτούμε τι σχέσεις δημιουργεί ένας άνθρωπος τραυματισμένος, ένας άνθρωπος χωρίς αυτοεκτίμηση, χωρίς συναισθηματική βάση
Μπορούμε να ζήσουμε xωρίς θυμό, χωρίς φόβο και χωρίς ψυχικό πόνο. Έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε εμείς την πραγματικότητα που επιθυμούμε.
Η συμπόνοια
Έρχομαι κοντά στον εαυτό μου και στους άλλους με διάθεση κατανόησης όχι κατάκρισης.
Αγκαλιαζω τη δυσκολία χωρίς ενοχές, τύψεις και τιμωρητική διάθεση.
Η συγχώρεση
Η ουσιαστική συγχώρεση μας βοηθάει να απελευθερώσουμε τη δυσκολία, το αρνητικό συναίσθημα και να το αφήσουμε να φύγει μακριά.
Ανακεφαλαιώνοντας θα ήθελα να πω ότι μπορούμε να ζήσουμε xωρίς θυμό, χωρίς φόβο και χωρίς ψυχικό πόνο
Έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε εμείς την πραγματικότητα που επιθυμούμε.
Έχουμε την επιλογή να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να τον συγχωρέσουμε για επίπονες επιλογές, να τον συμπονέσουμε και να τον αγαπήσουμε άνευ όρων.
Μπορούμε να επενδύσουμε στον εαυτό μας και στις ικανότητες μας, μπορούμε να εξελιχθούμε και να δημιουργήσουμε ενα υποστηρικτικό πλαίσιο γύρω μας.
Είναι όλα θέμα επιλογής. Εμείς τι θα επιλέξουμε;