Βρέθηκα σε μια εκδήλωση και παρατηρούσα μια ομάδα νέων παιδιών. Μιλούσαν με πάθος, γελούσαν, αστειευόντουσαν. Πήρε το αυτί μου ότι συζητούσαν για τα όνειρά τους και για το πώς ήθελαν να διαμορφώσουν τη ζωή τους. Ένα αγόρι έλεγε ότι ήθελε να πάει στη Νέα Υόρκη. Ήθελε να μείνει εκεί, να σπουδάσει, να δουλέψει, να ταξιδέψει, να γνωρίσει τον κόσμο. Σκεφτόταν ότι θα άνοιγε μια πόρτα και θα ξεπρόβαλε ο κόσμος των δυνατοτήτων και των επιλογών.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλές δυνατότητες και επιλογές. Πόσο πολύ το νιώθουμε και το αξιοποιούμε; Τι είναι αυτό που πολλές φορές μας κόβει τα φτερά; Γιατί πολλές φορές συμβιβαζόμαστε σε καταστάσεις;
Βασική προϋπόθεση για να ανοίξουμε το δρόμο μας στη ζωή είναι να είμαστε κοντά στις επιθυμίες της καρδιάς μας. Ποιες είναι όμως αυτές οι επιθυμίες; Πώς τις προσεγγίζουμε; Αν τα όνειρα των γονιών μας είναι διαφορετικά από τα δικά μας, εμείς τι θα ακολουθήσουμε; Αν οι επιθυμίες των συντρόφων μας είναι άλλες από τις δικές μας, εμείς πόσο πιστοί μένουμε στον εαυτό μας και στην καρδιά μας;
Αν έδινα μια εικόνα, θα ζωγράφιζα ένα τρένο. Ο καθένας μας είναι ένα τρένο. Τα βαγόνια είναι τα όνειρά μας, οι επιθυμίες μας, οι δυνατότητές μας, οι επιλογές μας. Οι αποσκευές μας είναι η σχέση με τον εαυτό μας: η αγάπη, η αυτοεκτίμηση, η συμπόνια, η αποδοχή, η συγχώρηση για τον εαυτό μας. Ένα όμορφο χρωματιστό τρένο τρέχει πάνω στις ράγες. Ίσως μπορεί και να πετάξει.
Στην πορεία της ζωής μου συνάντησα πολλούς ανθρώπους που σταμάτησαν το δικό τους το τρένο για να ανέβουν στο τρένο άλλων ανθρώπων. Τρένα εγκαταλελειμμένα, σκουριασμένα στη μέση του δρόμου. Οι αποσκευές γεμάτες σκόνες. Γιατί άραγε κανείς να εγκαταλείψει το τρένο του; Είναι ο φόβος που μας ωθεί να το κάνουμε; Θεωρούμε ότι αν εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας, το τρένο μας δηλαδή, θα συνδεθούμε με τους σημαντικούς μας ανθρώπους; Μπορούμε άραγε να συνδεθούμε με τους σημαντικούς άλλους και ταυτόχρονα να οδηγούμε με χαρά το δικό μας χρωματιστό και φροντισμένο τρένο;