Σχεδόν κάθε μέρα πάω με την κόρη μου στην παιδική χαρά. Φορτώνουμε το καρότσι μας με κουβαδάκια, διάφορες ζακέτες ανάλογα με τον καιρό, νερό και κανένα ταπεράκι. Εκεί συναντάμε ένα σωρό παιδάκια με τους γονείς τους, τις γιαγιάδες ή τις νταντάδες τους. Είναι συνήθως και αυτοί φορτωμένοι με τον αντίστοιχο εξοπλισμό. Πολλές φορές τρέχουν πίσω από τα παιδιά τους, παίζουν μαζί τους, τα ταΐζουν , προσπαθούν να τα πείσουν για διάφορα πράγματα και άλλοτε κάνουν πηγαδάκια μεταξύ τους και χαλαρώνουν.
Χτες παρατηρούσα ένα παιδάκι, ήταν ένα αγοράκι πέντε ετών, ζωηρό, χαμογελαστό και λίγο πειραχτήρι. Είχε ανέβει σε ένα πλαστικό αυτοκινητάκι και ενθουσιασμένο έτρεχε πάνω κάτω. Η μαμά του, μια κουρασμένη γυναίκα, έτρεχε πίσω του λαχανιασμένη. Άρχισε να του φωνάζει:
„Μα καλά, βλάκας είσαι; Γιατί φέρεσαι έτσι;.“
Το αγοράκι συνέχισε το παιχνίδι του. Η έκφραση, όμως, στο πρόσωπό του είχε αλλάξει.
Τη μητέρα του την έχω δει πολλές φορές. Έχουμε συζητήσει. Είναι μια καλή γυναίκα με αγωνίες και ανησυχίες. Προσπαθεί πολύ για το παιδί της. Το στέλνει σε καλό παιδικό σταθμό, το πάει σε εξωσχολικές δραστηριότητες, προσπαθεί να εναρμονίσει την απαιτητική της δουλειά, τον ελεύθερο χρόνο και τα αιτήματα του παιδιού της. Έχει τύψεις που δεν αφιερώνει το χρόνο που θα ήθελε στο παιδί της. Ο άντρας της έχει κι αυτός μια υπεύθυνη δουλειά και λείπει συχνά στο εξωτερικό. Ήθελε να μεγαλώσει η ίδια το παιδί της, αλλά τελικά πήρε μια νταντά λόγω των συνθηκών. Την καταλαβαίνω, την συναισθάνομαι.
Μου περνούν πολλές σκέψεις από το μυαλό. Σκέφτομαι ότι εμείς οι γονείς θέλουμε και προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Πώς το προσπαθούμε όμως; Πόσες φορές ο τρόπος μας αποδυναμώνει τα κίνητρα και τις επιθυμίες μας; Τι εισπράττουν τα παιδιά μας; Πώς νιώθει ένα παιδί όταν ο γονιός του αποδίδει άσχημους χαρακτηρισμούς;
Το πιο σημαντικό πράγμα για το παιδί είναι να αισθανθεί ότι οι γονείς του το αγαπάνε άνευ όρων. Τι είναι η αγάπη άνευ όρων; Εμείς οι γονείς την έχουμε εισπράξει από τους δικούς μας γονείς; Μπορούν άραγε άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει την αγάπη άνευ όρων να τη μεταδώσουν στα παιδιά τους; Η απάντηση είναι ότι μπορούν. Είναι σημαντικό όμως να έχουμε συνείδηση των τραυμάτων και των δύσκολων εμπειριών μας. Όσο πιο πολύ ερχόμαστε σε επαφή με τα πονεμένα κομμάτια μας, όσο πιο πολύ τα φροντίζουμε και τα θεραπεύουμε τόσο πιο πολύ ανοίγουμε μια επικοινωνία από καρδιάς με τα παιδιά μας.