Σκέφτηκα να σου μιλήσω για την Δανάη, ένα κορίτσι 17 ετών. Ψάχνει στο ίντερνετ, γράφει στίχους και συμμετέχει σε συζητήσεις και δράσεις για να αλλάξει τον κόσμο.
Ήρθε στο γραφείο μου. Μου ζήτησε βοήθεια, γιατί δεν τα πήγαινε καλά με τον εαυτό της. Καθώς διαβάζεις την ιστορία της, μπορεί να νιώσεις τα συναισθήματά της. Ίσως βρεις και εσύ απαντήσεις στα δικά σου ερωτήματά.
– Σε τι κόσμο θα ζήσουμε; Γίνονται τόσες αδικίες, απελπίζομαι. Οι άνθρωποι δεν έχουν αξίες, οι ζωές τους είναι βαρετές. Εγώ έχω όνειρα. Επαναστατώ μέχρι να μας ακούσουν και να αλλάξουν.
Άκουγα τις σκέψεις της. Της έλεγα η ίδια να νιώσει τη μοναδικότητά της, να στηρίξει τα όνειρά της, να δημιουργήσει τη δική της ζωή. Την παρακινούσα να αρχίσει τη δική της εσωτερική αλλαγή.
– Δεν μπορώ να αποδεχτώ τον εαυτό μου. Είμαι άσχημη. Όταν κοιτιέμαι στον καθρέφτη τίποτα δεν μου αρέσει. Το χειρότερο είναι η μύτη μου. Όταν είμαι σε μια παρέα κάθομαι απόμερα, μιλάω λίγο και έτσι δεν με κοιτάνε πολύ. Οι περισσότεροι ούτε που με θυμούνται μετά. Ευτυχώς έχω δυο φίλες που με καταλαβαίνουν.
Δεν είχα προσέξει τη μύτη της. Ακόμα και όταν μου το έλεγε, εγώ έβλεπα ένα δροσερό όμορφο κορίτσι. Μου θύμιζε την κοπέλα που ζωγράφισε ο Μοντιλιάνι. Η Δανάη, όμως με απόπαιρνε:
– Aυτά είναι ψυχολογίστικα τρικ για να με κάνεις να νιώσω καλύτερα. Αν είναι έτσι γιατί δεν με θέλουν τα αγόρια; To τελευταίο αγόρι που έβγαινα ήταν πολύ όμορφο. Μου τηλεφωνούσε για να συναντηθούμε, αλλά εγώ σταμάτησα να του απαντάω στο τηλέφωνο. Σταμάτησα και να του μιλάω, όταν τον έβλεπα στο σχολείο.
-Γιατί; την ρώτησα.
-Έβγαινε μαζί μου για πλάκα. Ήθελε να με κοροϊδεύει με τους φίλους του.
-Πώς το ξέρεις;
-Για ποιον άλλο λόγο θα μπορoύσε να βγαίνει μαζί μου;
To κορίτσι της ιστορίας μας κάποια στιγμή αποφάσισε να κάνει πλαστική στη μύτη. Πίστευε ότι μια ριζική εξωτερική αλλαγή θα τη βοηθούσε να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της. Μου περιέγραψε πόσο είχε πονέσει και πόσο δυσκολεύτηκε να αναρρώσει από την εγχείριση. Το πιο επώδυνο όμως ήταν, ότι η εικόνα για τον εαυτό της δεν άλλαξε και πολύ. Δεν είχε πρόβλημα εμφάνισης πια, αλλά ένιωθε μεγάλη μοναξιά. Προσπαθούσε να γίνει αρεστή στην παρέα και απέφευγε να είναι ο εαυτός της.
Η πορεία της Δανάης συνεχίστηκε για καιρό. Άρχισε να νιώθει καλύτερα, όταν τελικά αποφάσισε να δει την ίδια με τα δικά της μάτια. Αποδέχτηκε, συμπόνεσε, κατάλαβε πιο βαθιά τον εαυτό της. Τον πήρε από το χέρι, έγινε φίλη μαζί του και δεσμεύτηκε να μην τον εγκαταλείψει ποτέ πια.
Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Η Δανάη άρχισε να αλλάζει την εσωτερική της στάση απέναντι στην ίδια. Τώρα προσεγγίζει τις βαθιές της επιθυμίες και διαμορφώνει τη ζωή της σύμφωνα με τα δικά της όνειρα. Νιώθει όμορφη εσωτερικά και εξωτερικά. Αισθάνεται ότι μπορεί η ίδια, με τα δικά της υλικά, να δημιουργήσει τον κόσμο της.
Η Δανάη θα κρατάει πάντα στην καρδιά της από αυτό το ταξίδι, όπως μου είπε, τρία σημεία:
- Άρχισα να πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα, όταν, παλιά, αισθανόμουν ότι δεν με καταλάβαιναν.
- Ένιωσα καλύτερα όταν, αργότερα, αγάπησα τον εαυτό μου. Δέχτηκα τη διαφορετικότητά μου και συμφιλιώθηκα με εκείνες τις πλευρές μου, που με θύμωναν και με στενοχωρούσαν.
- Τώρα όταν κάνω μια επιλογή που με δυσκολεύει, δεν το βάζω κάτω. Λέω: “δεν χάθηκε ο κόσμος. Πάμε πάλι από την αρχή”